Wat dit werk zo bijzonder maakt, is de manier waarop Gerardus zijn rijke levenservaring – van jazzpodia tot verre tempels – verweeft met een ongefilterde emotionele eerlijkheid. Hij schrijft niet over de stad; hij is de stad. Elk gedicht is doordrenkt van ritme, als een improvisatie op een saxsolo die je blijft achtervolgen. De taal is meeslepend, soms zwoel en fluisterend, dan weer scherp en confronterend. Het is poëzie die je niet alleen leest, maar voelt – diep in je borstkas. Dit is een bundel die je telkens opnieuw wilt openslaan, omdat er steeds weer nieuwe lagen te ontdekken zijn.

De Slijpmachine: Zwoele Gedachten is geen poëziebundel voor tussendoor, maar iets wat je moet ondergaan. De beelden zijn rauw, zintuiglijk en soms ronduit confronterend, maar juist daardoor blijven ze hangen. De stad wordt niet beschreven als decor, maar als een levend, zwetend organisme – iets wat je bijna kunt ruiken en horen tijdens het lezen. De combinatie van erotiek en vergankelijkheid is intens en vaak mooi, maar soms ook zo expliciet dat het even tijd kost om te laten bezinken. Wat ik sterk vond, is hoe de gedichten steeds heen en weer bewegen tussen verlangen en melancholie, zonder te verzanden in clichés. De ritmiek, duidelijk gevoed door een jazzachtergrond, geeft de teksten een muzikaliteit waardoor ze bijna hardop gelezen willen worden.